Meneer kreeg wederom koortsaanvallen en werd nogmaals door de huisarts ingestuurd. Opnieuw werd meneer van top tot teen door diverse specialisten onderzocht.

Omdat er vooral aan endocarditis werd gedacht, deed ook de cardioloog onderzoek. Die vond een niet duidelijke afwijking aan de aortaklep van meneer. De koorts bleef weg en meneer vierde kerst en oud en nieuw thuis.

Maar dan krijgt hij weer koorts. Naast koorts heeft hij een hoge hartslag en zeer lage bloeddruk. Net als bij eerdere opnames worden er weer bloedkweken afgenomen. Deze zijn positief met stafylokokken. Net als onze arts-microbioloog met de dienstdoend assistent interne wil bellen wordt hij over meneer gebeld. Hij blijkt heel ziek te zijn.

Dan weet de arts-microbioloog genoeg en neemt gelijk contact op met de intensivist. Beide denken allebei aan Stafylococcus aureus, de “steenpuist bacterie”. Er wordt gelijk met antibiotica gestart, in dit geval flucloxacilline, en de intensivist neemt meneer spoorslags mee. De cardioloog kijkt met het echoapparaat opnieuw naar de hartkleppen en ziet duidelijke afwijkingen.

Natuurlijk moeten wij officieel nog afwachten hoe de bacterie heet, maar het kan niet veel anders dan een Stafylococcus aureus zijn. Zoals gezegd bekend van steenpuisten en andere wondinfecties.  Met recht  een “etter” van een bacterie. Een bacterie die hartkleppen kan slopen.

De kweek laat zien dat het inderdaad om een Stafylococcus aureus gaat. Later de week ondergaat meneer een open hartoperatie waarbij de geïnfecteerde klep wordt verwijderd. Hopelijk loopt het goed af. Had de huisarts dus toch gelijk met zijn “niet pluis-gevoel”.

Wij zijn inmiddels drie weken verder en het gaat meneer redelijk. Hij heeft de hartoperatie goed doorstaan en is aan het revalideren.